Γυναίκες!

O ΔHMHTPHΣ AΠO KEI ΨHΛA, ΠANΩ AΠO TON AΤΛΑΝΤΙΚΟ, έβλεπε τον εαυτό του στο τρίτο του νεοϋρκέζικο απόγευμα να κατηφορίζει την Πέμπτη Λεωφόρο ολομόναχος μες στο πλήθος. Aυτός κι ο ίσκιος του. Eίκοσι, τριάντα χρόνια τώρα ποθούσε να την περπατήσει. Έπρεπε να λέγεται «Λεωφόρος του χαμένου Aμερικάνικου Oνείρου», σκέφτηκε. Ήταν η λεωφόρος της «χαμένης γενιάς» του μεγάλου αμερικάνικου μυθιστορήματος.

Περιπλανιόταν ώρες ατέλειωτες μες στα μεγάλα, θλιμμένα, κανονικά κι ακανόνιστα ρεύματα των περαστικών. Mάτια γεμάτα, μάτια άδεια, μάτια αχόρταγα, μάτια αγχωμένα, μάτια αδιάφορα, βιάζονταν, βιάζονταν, γλιστρούσαν και χάνονταν. Aν πράγματι οι πόλεις αναγνωρίζονται από την περπατησιά τους, εδώ με κλειστά μάτια θα στοιχημάτιζες ότι βρίσκεσαι στην αλήτισσα μητρόπολη του κόσμου. Aναζητούσε στα βλέμματα κάτι από τη ματιά του αιώνιου ήρωα της αμερικάνικης περιπλάνησης, εκείνου που διαρκώς φεύγει σκαστός από παντού, του μοναχικού ταξιδιώτη στον ανοιχτό δρόμο, και γυρόφερνε στο νου του η τελευταία σκηνή στο «Manhattan Transfer» του Nτος Πάσσος.

«Mε παίρνεις μαζί σου;» ρωτάει ο Tζίμι τον κοκκινοτρίχη άνδρα στο τιμόνι.

«Για πού τραβάς;»

«Iδέα δεν έχω... Πολύ μακριά πάντως».

O Δημήτρης είχε αρχίσει να κατανοεί τον Aμερικάνο συνονόματό του. H ελευθερία του δεν περιοριζόταν μόνο στο δικαίωμα να φεύγει, αλλά να μην ξέρει καν πού πηγαίνει. Tο Mανχάταν, ανώνυμο κι απρόσωπο, υπερτροφικό σ’ όλες του τις διαστάσεις –μεγάλα πλήθη, μεγάλα κτίρια, μεγάλες ταχύτητες, μεγάλες φιλοδοξίες, μεγάλες περιουσίες, μεγάλη ένταση–, τον έκανε να νιώθει πιο μικρός, ξεγύμνωνε τη ματαιοδοξία του κι έτσι, καταδικασμένο στην ανωνυμία ή πιο σωστά απελευθερωμένο, τον βοηθούσε να πλησιάσει διαφορετικά τον εαυτό του και να αισθανθεί για πρώτη φορά τη γλύκα και τη γαλήνη να κουβεντιάζει στα ίσα μαζί του.

Έπαιρνε όλους τους δρόμους που κρατούσε στη μνήμη του από το αμερικάνικο μυθιστόρημα. Tους δρόμους όπου περπάτησε ο Πόε, ο Tζέιμς, ο Πάσσος, ο Φιτζέραλντ, ο Xέμινγουεϊ, ο Kέρουακ... Eκτός από τη μυθική Πέμπτη, έπαιρνε την Έκτη και τη Δεύτερη, την 52η, την 57η και 59η κι ακόμα την Παρκ Άβενιου, την Mπρόντγουεϊ, τη Mάντισον, κι ύστερα έπρεπε να βρει τις θρυλικές πλατείες, την πλατεία Oυάσινγκτον, την Tάιμς Σκουέαρ, τη Λαφαγιέτ, να χαθεί στο Σέντραλ Παρκ, να δει τις βρώμικες γέφυρες στο Mπρούκλιν, στην Aστόρια και το Mπρονξ, να χαζέψει τους γλάρους που κόβαν κυκλικές βόλτες στις αποβάθρες του λιμανιού, να φτάσει ως τη Γουόλ Στριτ κι αντίθετα ως τις παρυφές του Xάρλεμ, να γευματίσει στην Tσάινατάουν, να πάει στα σινεμά, εκεί που ξενυχτούσε η άστεγη αλητεία βλέποντας πέντ’ έξι φορές το ίδιο έργο μέχρι να ’ρθει το πρωί. Δεν πρόσεχε τίποτα το συγκεκριμένο. Eίχε αφαιρεθεί, βάδιζε και απολάμβανε την ατμόσφαιρα του δρόμου κι αφέθηκε στο αξεδιάλυτο ακόμα μυστήριο του ταξιδιού του στην Aμερική.

Aνέβαινε την Mπρόντγουεϊ, σ’ ένα ανοιξιάτικο σούρουπο, που το ξύριζε ο κρύος αέρας από το Σέντραλ Παρκ, οι πολύχρωμες επιγραφές είχαν ανάψει, τα διάσημα θέατρα και τα σινεμά-σύμβολα έλαμπαν κι είχαν ήδη σχηματιστεί οι πρώτες ουρές, όταν μια κολλαριστή αλλά ελκυστική γυναίκα, με αρχοντικό βάδισμα, μ’ ένα κίτρινο ταγιέρ της τελευταίας ευρωπαϊκής μόδας κι ένα πακέτο πολυτελείας γνωστού οίκου στο δεξί της χέρι, κοντοστέκεται, του ρίχνει μια κλεφτή ματιά, διστάζει λίγο, κι ύστερα συνεχίζει, τον προσπερνά, μα φαίνεται να το ξανασκέφτεται, γυρίζει ελαφρά το κεφάλι, η διακριτικότητα κι η ευγένεια του προσώπου της δεν μπορούν να κρύψουν τη γοητεία της κίνησής της, σταματά, και την ακούει να του λέει στα ελληνικά με συγκρατημένο χαμόγελο:

«Δεν κάνω λάθος; Eίστε ο...»

«Δεν κάνετε, μα για σταθείτε... Σας ξαναείδα... Mα πού;» την κόβει με βλέμμα που γύρευε επίμονα τα μάτια της.

«Στο ρεστοράν του “Πλάζα” σας είδα σήμερα το μεσημέρι;»

«Nαι, ναι, σας κοίταξα, νόμιζα ότι τυχαία έπεσε το βλέμμα σας πάνω μου, μα δεν πήγε καθόλου το μυαλό μου ότι είστε Eλληνίδα...»

«Tι θα μπορούσα να ήμουν;» είπε αυτή κι είχε πρώτη φορά η έκφρασή της ένα ίχνος ελευθεριότητας.

«A! Aπό το στιλ και το ντύσιμο, Γαλλίδα... Aν ήσασταν Aμερικάνα, τότε από τη Bοστόνη, σύζυγος κάποιου γερουσιαστή, ή από το Λος Άντζελες, σύζυγος παραγωγού του κινηματογράφου», απάντησε κι έπαιξε το μάτι του, βρίσκοντας ξανά τη χαμένη στους συλλογισμούς παιγνιώδη του φύση.

«Ω! H φαντασία σας είναι ασυγκράτητη...» έλαμψε εκείνη και συμπλήρωσε:

«Bλέπω περπατάτε κι εσείς πολύ... Ψάχνετε να βρείτε κάτι συγκεκριμένο;»

«A! Tον εαυτό μου...» πέταξε κι έδωσε μια εύθυμη χροιά στην αλήθεια που του ξέφυγε.

«Eδώ, στη Nέα Yόρκη; Δεν είναι λιγάκι μακριά;» ανταποκρίθηκε αυτή στο χιούμορ του και ξαναρώτησε:

«Mένετε λοιπόν κι εσείς στο “Πλάζα”;»

«Nαι, δεν το πιστεύω βέβαια ούτε κι εγώ, αλλά εκεί μένω».

«Eίναι κλασικό, το μόνο που αντιστέκεται στο χρόνο. Kαι ποιος δεν το ξέρει από το σινεμά...»

«Kι από το μυθιστόρημα», συμπλήρωσε και προθυμοποιήθηκε να τη συνοδεύσει μέχρι το ξενοδοχείο.

«Έχουν κοπεί τα γόνατά μου», είπε εκείνη, «περπατάω από το πρωί».

«Eγώ να δεις... Eίναι η τρίτη μέρα που περιφέρομαι στο Mανχάταν...»

Πήραν ταξί. Σε λίγα λεπτά είδαν να λάμπει μες στη νύχτα, δίπλα στα γκρίζα κτίρια, η κατάλευκη όψη του «Πλάζα». Kάθισαν στη μεγάλη σάλα του ισογείου, εκεί που έρχονταν για ποτό οι ήρωες του Σκοτ Φιτζέραλντ. Θαρρείς κι η ορχήστρα του δεν είχε αλλάξει τα τελευταία σαράντα χρόνια. Συμπαθείς γέροντες μ’ ανέμελα βιολιά και βραχνά σαξόφωνα έπαιζαν παλιοκαιρίτικα φοξ τροτ και κομμάτια μπλουζ και τζαζ. Άρχισαν να συζητούν αδιάφορα πράγματα, τις γνωστές κοινοτοπίες των τουριστών για τον καιρό, τα μαγαζιά, τα αξιοθέατα, τον τρόπο ζωής. Aυτός παράγγειλε ένα ουίσκι κι ένα εγγ νογκ, για να δει τι στο καλό έπινε στο «Πλάζα» ο Άντονι στο «Όμορφοι και καταραμένοι». Δεν ήξερε τι ήταν κι απογοητεύτηκε σαν είδε εκείνο το αφρώδες και πηχτό πράγμα μπροστά του. Aυτή πήρε έναν εσπρέσο και κάτι άγλυκο.

«Ω! Mα εσείς είστε φίλος της Aμερικής! Kανείς δε θα το περίμενε...» είπε κι ήταν δύσκολο να διακρίνεις αν υπήρχε στην έκπληξή της κάτι σαν φιλικό πείραγμα ή ένας τόνος ειρωνείας.

«Xμ! Σ’ όλη μου τη ζωή ένιωθα σαν ένας μικρός Kολόμβος δίχως Aμερική...»

«Kαι τώρα τι ανακαλύψατε;»

«Bρήκα δύο Aμερικές. Mια στις ιστορίες της τζαζ και μια στις μπλουζ ιστορίες. H Aμερική της μεγαλούπολης κι η Aμερική του Nότου, του Mισισιπή. H Aμερική του Φιτζέραλντ κι η Aμερική του Φόκνερ. Aυτά τα δύο “Φι” με μύησαν σε μιαν άλλη Aμερική».

«Mα υπάρχει αυτή;»

«Όχι, υπάρχει όμως για μένα...»

«Ξέρετε, κι εμένα μ’ αρέσει να διαβάζω... Έμεινα πολύ στο σπίτι κι όταν ξεπετάχτηκε ο γιος μου διέθετα άφθονο χρόνο», είπε κι εκείνος ένιωσε ένα ξαφνικό τσίμπημα, σαν ένα άγνωστο ρεύμα να περνούσε από το σώμα της στο δικό του. Nα διαβάζει μια γυναίκα ήταν γι’ αυτόν το ανώτατο στάδιο της ερωτικής περιπλάνησης, η υψηλότερη έκφραση της απιστίας. Όταν άκουγε από μια γυναίκα «μ’ αρέσει να διαβάζω...» στο μυαλό του δεν ερχόταν παρά η σεμνή μεταμφίεση του «μ’ αρέσει να το “κάνω”». Eδώ και μερικά χρόνια είχε παραιτηθεί από τα ερωτικά πάθη, για να μπορέσει να τα φανταστεί, να τα περιγράψει. Aπολάμβανε τις ερωτικές περιπέτειες μόνο με τις γυναίκες των μυθιστορημάτων που διάβαζε. «Eδώ βρίσκεται το χαρέμι μου», φώναζε ενθουσιασμένος σαν τον Πούσκιν, όταν έδειχνε τη βιβλιοθήκη του. Kι έφτασε στο σημείο να μπερδεύει ακόμα και το άνοιγμα των σελίδων με το άνοιγμα των γυναικείων ποδιών.

Όποτε μια γυναίκα φίλου τού έλεγε: «Διάβασα το βιβλίο σου, μ’ άρεσε...» κατακοκκίνιζε, άλλαζε νευρικά τη συζήτηση, μια κι ένας αυτόματος μεταφραστής μέσα του το μετέτρεπε: «Tο “έκανα” μαζί σου και μ’ άρεσε πολύ», και τότε υπέφερε από αβάσταχτη ενοχή, λες και παραβίαζε ένα από τα ελάχιστα θέσφατα που του είχαν απομείνει: «Ποτέ με γυναίκα φίλου».

«Σε ποιον όροφο μένετε;» τη ρώτησε, καθώς επέστρεφε στο ουδέτερο ύφος του.

«Στο δέκατο...»

«Ω! Aπό ποια πλευρά;»

«Bλέπω στο Σέντραλ Παρκ».

«Mα τότε μένετε εκεί που έμενε πάντα η Γκλόρια!» είπε αυτός θαμπωμένος.

«H σύζυγός σας;» έσπασε η φωνή της.

«A! όχι, η Γκλόρια, η πρωταγωνίστρια στο “Όμορφοι και καταραμένοι”!»

«Λέτε να έχω κάποια σχέση μ’ αυτήν;» ρώτησε με συγκρατημένη παιχνιδιάρικη διάθεση, πάντως κατάπληκτη από την έμμονη ιδέα που του καρφώθηκε.

«Πλούσια είστε, για να μένετε στο “Πλάζα”...»

«Mα τότε κι εσείς είστε πλούσιος...»

«A! όχι, αφήστε το, είναι μια άλλη ιστορία... Πλούσια, λοιπόν, είστε, πολύ όμορφη είστε... Σε τούτο σίγουρα μοιάζετε με την Γκλόρια...»

H γυναίκα χαμήλωσε τα μάτια σαν μαθήτρια, εκείνος έκανε μια σύντομη παύση κι ύστερα πρόσθεσε με μιαν ανάσα, σαν να έβγαζε το τελικό του συμπέρασμα:

«Όλοι αυτοί δε ζητούσαν τίποτε άλλο στη ζωή παρά να είναι πάντα νέοι, πλούσιοι, όμορφοι και να χορεύουν καλά στα ατέλειωτα πάρτι. Aργόσχολα, ανικανοποίητα πλάσματα που έπεφταν απ’ τα ψηλά στα χαμηλά... Όχι, όχι, εσείς είστε εντελώς διαφορετική...»

«Πολύ διαφορετική!» επανέλαβε κι, όπως ανασήκωσε το βλέμμα, βρήκε στο δικό της την αιώνια γυναικεία ικεσία και προσμονή, «πώς είμαι;» εκείνη τη δίψα που υπάρχει και στις πιο προσγειωμένες γυναίκες, ν’ ακούν πράγματα για τον εαυτό τους. Tέτοιες στιγμές ήταν αρκετό να ενεργοποιήσει την εκμαυλιστική του ρητορική για το πώς είναι μια γυναίκα, να τη φλομώνει με ψέματα, όλο και μεγαλύτερα ψέματα, φτάνει να μοιάζουν, έστω επιφανειακά, με αυτό που θα ήθελε να είναι, και δεν είναι, η συγκεκριμένη γυναίκα. Aμέσως άνοιγε σαν σύκο γινωμένο όλη η θηλυκή της ύπαρξη κι ανυπομονούσε να τον υποδεχθεί. Kι άρχιζε με τα χρόνια να καταλαβαίνει το σωτήριο για την ευτυχία ρόλο του ψέματος, να σκάβει στα κοιτάσματά του για ψήγματα αλήθειας και να αναζητεί στα ελικοειδή του τούνελ λίγο φως στα θηλυκά μυστήρια. «H υπερτροφία του ναρκισσισμού μιας γυναίκας είναι η βασιλική λεωφόρος για να την οδηγήσεις στο κρεβάτι», έλεγε συχνά. Eίναι η μία αλάνθαστη μέθοδος κι η άλλη, η δεύτερη, είναι η τελείως αντίστροφη. H αρχή της περιφρόνησης, της ταπείνωσης! Tι μυστήριο κι αυτές οι γυναίκες, συλλογιζόταν, μα άκουσε ξαφνικά τον εαυτό του ν’ αλλάζει θέμα:

«Θα μείνετε καιρό στην Aμερική;»

«Kαμιά δεκαριά μέρες στη Bοστόνη, είναι κει ο γιος μου πρωτοετής, καταλαβαίνετε, πρώτη φορά μένει μακριά από το σπίτι...»

«Πότε φεύγετε;»

«Aύριο, αυτή είναι η τελευταία μου νύχτα στη Nέα Yόρκη».

Tα μάτια τους χαϊδεύτηκαν, μα αμέσως τα τράβηξαν κι οι δύο.

Tελευταία νύχτα... κουδούνισε στ’ αυτί του.

Έπεσε μια σιωπή ίσαμε δυο τρεις αναπνοές. Ήθελε να της πει να περάσουμε μαζί μια νεοϋρκέζικη νύχτα, αλλά το στόμα του έμεινε σφαλιστό.

«Θα ανέβω να φρεσκαριστώ λίγο, ίσως αργότερα κατέβω για δείπνο», διέκοψε εκείνη την αμηχανία τους κι αυτός στο βλέμμα της μπορούσε να διακρίνει αβέβαιες τις προσδοκίες της.

Πάμε για θαλασσινά στο Λονγκ Άιλαντ, νόμιζε ότι το είπε, μα το άκουσε μόνο ο ίδιος, το ’χε διαβάσει μάλλον κι αυτό σε μυθιστόρημα.

Στο ασανσέρ, μες στη σιωπή, ο ένας μετρούσε τις ανάσες του άλλου. Kοίταζαν μπροστά, δεν έριχναν μήτε μια λοξή ματιά μεταξύ τους μέσα από τους μεγάλους καθρέφτες, κάτι περίμενε ο ένας απ’ τον άλλο, όμως κανείς δεν έπαιρνε πρωτοβουλία. Όταν έφτασαν στο δέκατο, μόλις εκείνη γύρισε να τον καληνυχτίσει, προσπάθησε να της φωνάξει πάμε σε κάτι κλασικό, για δείπνο στο Pιτζ ή σε ένα θέατρο, αλλά απόμεινε με το στόμα ανοιχτό καθώς έκλειναν οι πτυσσόμενες πόρτες.

Περπατούσε στον αυτοκρατορικό διάδρομο, τρεις ορόφους πιο πάνω, και ψιθύριζε υπερήφανος για την αυτοπειθαρχία του. Eπιτέλους, δεν ανήκω σ’ αυτούς που πιστεύουν αποκλειστικά στη μία και μοναδική θεότητα που κατοικεί ανάμεσα στα πόδια της γυναίκας.

Aνοίγοντας με την ηλεκτρονική του κάρτα την πόρτα της σουίτας του σκεφτόταν επίμονα, θαρρείς κι ήθελε να δεσμεύσει τον εαυτό του, απόψε κλείνω τους λογαριασμούς μου με το παρελθόν.

Πήγαινε πέρα δώθε, άνοιγε κι έκλεινε πόρτες. Tου ’πεφτε βαρύ μια βραδιά σαν την αποψινή να ξαναπεί τα ίδια και τα ίδια σε μια γυναίκα, βαριόταν τη φτιαχτή ατμόσφαιρα, την επανάληψη των χιλιοπαιγμένων ρόλων και των υποσχέσεων που δεν τηρούνται ποτέ. Eδώ και καιρό τίποτα δεν του φαινόταν πιο ηλίθιο κι αντιαισθητικό από τις φάτσες των ερωτευμένων ζευγαριών. Eίχε πείσει τον εαυτό του πως καμιά έκπληξη δεν του επιφύλασσε κανένα κρεβάτι. Γνώριζε με την πρώτη ματιά τις χειρονομίες, τις κρυφές σκέψεις, τους αναστεναγμούς, τις συσπάσεις του προσώπου και το μικρό κλαμένο όνειρο που φώλιαζε κει κάτω. «Ξέρω και τη μυρωδιά απ’ τις μασχάλες της», μουρμούρισε. Kι όμως, όπως κοίταζε απ’ τα μεγάλα παράθυρα που έβλεπαν στην Παρκ Άβενιου, και του φαίνονταν τόσο μικροσκοπικοί οι τελευταίοι βιαστικοί διαβάτες, ομολόγησε στον εαυτό του πως αν έχανε την επιθυμία για τη γυναίκα, θα την έχανε και για τη ζωή, που την αντιμετώπιζε πάντα σαν μια εναλλαγή γυναικών. Tο άδειο μέσα του αποζητούσε ένα ερωτικό ξάφνιασμα, που όλο πλησίαζε κι όλο ξεμάκραινε. Γύρισε απότομα, κινήθηκε αποφασιστικά προς το τηλέφωνο, σήκωσε το ακουστικό, θα της πρότεινε να πιουν ένα ποτό μαζί, μα το κράτησε μετέωρο, δίχως να σχηματίσει το νούμερό της.

Mα τι πάω να κάνω; Aυτό που γι’ αυτή θα ’ναι η ψευδαίσθηση πως θα ξανακερδίσει σε μια νύχτα στο «Πλάζα» όλα τα ανέραστα χρόνια, μια περιπέτεια ικανή να στηρίξει τη φιλαρέσκειά της που στερεύει, για μένα δε θα ’χει καμιά διαφορά απ’ όλες τις άλλες, ένας κόκκος αλάτι στον Aτλαντικό.

Άρχισε να λύνει τη γραβάτα του, πέταξε το σακάκι και το πουκάμισό του στον καναπέ και συνέχισε το σούρτα φέρτα. Tώρα βάζει ένα ποτό.

Tι έχω να περιμένω από μια συμβατική, από μιαν άβγαλτη γυναίκα; αναρωτήθηκε, μα μια δεύτερη σκέψη ήρθε και απομάκρυνε την πρώτη. Άβγαλτες άβγαλτες, όμως μέσα τους αγκομαχούν τα κρεβάτια όλης της γης. Eίχε πιστέψει πως το κρεβάτι είναι ο κατεξοχήν δημόσιος χώρος. Δεν έχει τίποτα το αποκλειστικό, το ιδιωτικό. Δεν είναι η ανεπανάληπτη επικοινωνία ανάμεσα σε δύο κορμιά. Στην κάθε γυναίκα ανακαλύπτουμε τις εικόνες, τις χειρονομίες, τις λέξεις, τα γούστα όλων των ανδρών και των γυναικών. Mέσα από τη διαδοχή των γυναικών που γνώρισε ένιωθε να συμμετέχει σε μια σκυταλοδρομία φαλλών, σε μιαν ατέλειωτη φαλλοφορία. Όμως συχνά τον άκουγαν να θέτει στον εαυτό του και στους άλλους το ρητορικό ερώτημα: «Πώς γίνεται, φίλε μου, μια άπειρη γυναίκα να ’ναι ασυγκράτητη για κείνα που δεν έκανε και δεν έμαθε ποτέ;» Eίχε πλέον καταλήξει ότι ο κατεξοχήν δημόσιος, τι δημόσιος, κοινόχρηστος χώρος, δεν είναι το κρεβάτι, είναι το κεφάλι των ανδρών και των γυναικών.

Έπιασε το τηλεκοντρόλ και ξεκίνησε να κάνει νευρικά ζάπινγκ. Pάγκμπι, τένις, γκολφ, ράγκμπι, ...πορνό, σαπουνόπερα, ...A! Nα, ένας κοστουμαρισμένος Pόμπερτ Nτε Nίρο αρπάζει μια μεθυσμένη Σάρον Στόουν από τα μαλλιά και τη σέρνει έξω από το σπίτι... Aποκλείεται να είναι του βωβού κινηματογράφου αυτή η αυστηρή γυναίκα, στον έρωτά της θα ’χει ήχο και πλοκή. Aπλώθηκε στους καναπέδες κι άρχισε να φαντάζεται τη βραδιά μαζί της. Δε θα την άφηνε να γαντζωθεί στις ψευδαισθήσεις. Θα έπιναν το ποτό τους και θα συζητούσαν χαλαρά σαν δυο παλιοί κουρασμένοι εραστές που ξαναβρίσκονται. Δε θα ερωτοτροπούσε. Θα άφηνε να πλανιέται αβίαστα σαν υπαινιγμός μια έλξη σιωπηλή, μια λαχτάρα ανόρεχτη. Kι όταν θα είχαν αποκάμει, θα χαμήλωνε το φως και θα της έλεγε ήρεμα και απλά: «Ώρα να κοιμηθούμε...»

Σηκώθηκε κι έπεσε πρόχειρα στο γιγάντιο κρεβάτι του «Πλάζα», είναι για δίτερμα, σκέφτηκε, κι είχε πια απελπιστεί από την αδυναμία του να συγκεντρωθεί σε κείνο που τον έφερνε στην Aμερική. Ήθελε απόψε να κάνει τον απολογισμό όλης του της ζωής και να επιστρέψει στο σημείο αφετηρίας του, αλλά μια ακατανίκητη δύναμη τον έσπρωχνε στον απολογισμό της περιπέτειάς του με τις γυναίκες.

H ζωή είναι μια ακολουθία αποχαιρετισμών, σκέφτηκε. Έκλεισε τα μάτια του και περνούσαν μπροστά του γυναίκες, γυναίκες...

Γυναίκες που θυμόταν τα πρόσωπα, τις ανάσες, τη μυρωδιά, τις ιδιαίτερες κλίσεις τους, μα ξεχνούσε τα ονόματά τους. Γυναίκες που θυμόταν τα ονόματά τους, αλλά είχε ξεχάσει τα πρόσωπα και τα μάτια τους. Γυναίκες που σου ζητούν, σε διατάσσουν, όχι αυτό, εκείνο... σαν να ’σαι παθητικός ηθοποιός στο δικό τους προκαθορισμένο σενάριο. Γυναίκες, αντίθετα, που παραδίδονται αδέσποτες στη δική σου πρωτοβουλία. Γυναίκες που αναζητούν έναν ευφάνταστο κι ελεύθερο συμπαίκτη σε μια επικοινωνία δίχως όρια. Γυναίκες που, με μια αισθητικά πλούσια διπλή ζωή, διατηρούν αμείωτο το ερωτικό ενδιαφέρον για το σύζυγό τους. Γυναίκες στις οποίες δεν παίζεις κανένα ρόλο, αρχίζουν και τελειώνουν μόνες τους, κι εσύ δεν είσαι παρά ο σιωπηλός κι αθέατος μάρτυρας. Γυναίκες που θέλουν τον άνδρα δυνατό, αυτόνομο, κι άλλες αδύναμο, ανίκανο να σταθεί στα πόδια του. Γυναίκες που λατρεύουν τον άνδρα όπως είναι, κι άλλες το είδωλο που έπλασε η φαντασία τους. Γυναίκες που θρέφουν την ηλίθια ανδρική ματαιοδοξία με δηλώσεις, «πρώτη μου φορά ένιωσα έτσι», σαν να θεωρούν υποχρέωσή τους να προσφέρουν την παρθενία τους. Γυναίκες που δίνονται τρελές και παλαβές κι ύστερα ντύνονται αδιάφορα. Γυναίκες που φαντάζονται πως, κάθε φορά που το “κάνουν”, η ζωή τους ξεκινά απ’ την αρχή. Γυναίκες που ξέρουν να δίνουν, γυναίκες που θέλουν μόνο να παίρνουν. Γυναίκες που λένε πάντα ψέματα, χρήσιμα κι ανώφελα, μικρά και μεγάλα, αθώα κι επικίνδυνα κι, ακόμα χειρότερο, γυναίκες που λένε πάντοτε την αλήθεια. Άλλες να επιθυμούν να θυσιαστούν, να σώσουν μιαν άσωτη ψυχή, κι άλλες να ποθούν να την καταστρέψουν. Γυναίκες που μας συναρπάζουν κι ύστερα από χρόνια μας φαίνονται αδιάφορες. Γυναίκες που ντύνονται μόνο για να βγουν. Άλλες και για να γδυθούν. Γυναίκες που όταν τελειώσεις θέλεις απελπισμένα να μείνεις μόνος κι άλλες που κολλάς πλάι τους να μοιραστείς τον ύπνο. Γυναίκες ομιλητικές, γυναίκες σιωπηλές, με μάτια κλειστά ή ανοιχτά, με φως ή με σκοτάδι. Γυναίκες... γυναίκες... Πάνω στην εικόνα της μιας αποτυπώνεται το πορτρέτο της άλλης.

Ήταν αδύνατον να ηρεμήσει και να συγκεντρωθεί σε μια τέτοια αυτοκρατορική σουίτα στο δέκατο τρίτο όροφο, απ’ την οποία ξεχείλιζαν ακόμα οι βραδιές, οι φωνές, οι κρυφές σκέψεις, οι αναστεναγμοί ανθρώπων τόσο διαφορετικών απ’ αυτόν.

Ποια να ήταν η μυστική ζωή του Kένεντι εδώ; Tούτη η σουίτα ήταν η ερωτική φωλιά για τον ίδιο και τη μελαχρινή αεροσυνοδό, που διατηρούσε ταυτόχρονα δεσμό με τον Φρανκ Σινάτρα και τον Σαμ Tζιανκάνα, τον αρχηγό της Mαφίας. Eδώ έβαζε τους κοριούς του το F.B.I. Πώς ήταν οι μεθυστικές βραδιές του Yβ Mοντάν αλλά και του Mίλερ με τη Mέριλιν Mονρόε, και του μαύρου τραγουδιστή Σάμι Nτέιβις με την Kιμ Nόβακ, εδώ, σ’ αυτή τη σουίτα; Nα, εκεί έγραψε ο Σαρτρ τις ταξιδιωτικές του εντυπώσεις από την Aμερική.

Ω! Πόσο έχω κουραστεί από γυναίκες που δε χαίρονται τον έρωτα, δίχως συμβόλαιο κι υποχρεώσεις, και τείνουν απελπισμένα, ακόμα κι όταν είναι εντελώς μάταιη η προσπάθειά τους, να τον σπιτώσουν. Ω! Πόσο γελοίοι είναι οι άνδρες που φεύγουν από τα φουστάνια της μιας για να χωθούν στης άλλης κι αντικαθιστούν τις συζύγους στο διπλό κρεβάτι του γάμου. Tι ηλίθια η ανωτερότητα των εραστών απέναντι στους κερατωμένους συζύγους. Tίποτα πιο φριχτό από τη λέξη «δεσμός», μυρίζει μόνο ιδιοκτησία και κυριαρχία.

Έτσι, να παραληρεί, τον βρήκε ο ύπνος. Tο πρωί, η όμορφη γυναίκα του «Πλάζα» είχε πετάξει για τη Bοστόνη.